سرطان ریه تشخیص و درمان در مراحل مختلف

مراحل تشخیص سرطان ریه برای توصیف شدت و پیشرفت بیماری به صورت استاندارد استفاده می شود. همه افراد مبتلا به سرطان متفاوت هستند، اما مراحل می تواند به شما و پزشکانتان کمک کند تا بهترین راه درمان را در نظر بگیرید. مرحله بندی سرطان ریه بر اساس آزمایش ها و روش هایی است که اندازه تومور اولیه (اصلی) و میزان متاستاز (گسترش) سرطان را تعیین می کند. این مقاله توضیح می‌دهد که سرطان ریه چگونه مرحله‌بندی می‌شود و این مراحل ممکن است برای فردی با تشخیص سرطان ریه چه معنایی داشته باشد.

بررسی اجمالی

مرحله بندی تشخیص سرطان ریه به پیش بینی نتیجه احتمالی بیماری که به عنوان پیش بینی معروف است و همچنین بهترین مراقبت ممکن کمک می کند. یک سیستم مرحله بندی برای سرطان ریه سلول غیر کوچک (NSCLC) وجود دارد که حدود 85 درصد از تشخیص ها را تشکیل می دهد و یک سیستم مرحله بندی دیگر برای سرطان ریه سلول کوچک (SCLC) که 15 درصد موارد را تشکیل می دهد.

سرطان ریه سلول غیر کوچک

انواع مختلفی از سرطان ریه به عنوان NSCLC تعریف می شود. سه مورد از شایع ترین آنها آدنوکارسینوم، کارسینوم سلول سنگفرشی و کارسینوم سلول بزرگ است. این نوع NSCLC بر اساس قسمتی از ریه که در آن شروع به رشد می کنند و سرعت رشد و گسترش آنها متفاوت است. اگرچه هر کدام ویژگی ها و پیامدهای منحصر به فردی دارند، اما سرطان ها همه به یک شکل در پنج مرحله مرحله بندی می شوند، از مرحله 0 تا مرحله 4.2 از این مرحله، اکثریت قریب به اتفاق در مراحل 3 و 4 تشخیص داده می شوند.

مرحله 0

مرحله 0 که به عنوان کارسینوم درجا یا پیش سرطان نیز شناخته می شود، تشخیص نسبتاً نادری است زیرا اغلب علائمی ندارد. هنگامی که سرطان ریه به این زودی تشخیص داده می شود، معمولاً در یک اسکن کامپیوتری (CT) برای غربالگری سالانه سرطان ریه افراد در معرض خطر مشاهده می شود. طبق تعریف، مرحله 0 محدود به پوشش مجاری هوایی است و به ریه ها گسترش نیافته است. اگر درمان نشود، پیش سرطان می تواند به سرطان تبدیل شود.

مرحله 0 معمولاً با جراحی درمان می‌شود، مانند برداشتن با گوه (برداشتن بخشی از ریه با جراحی) یا برداشتن آستین اگر تومور در محل اتصال نای به ریه قرار دارد.  اگر جراحی به دلیل سلامتی فرد یا محل تومور امکان پذیر نباشد، ممکن است یک شکل هدفمند از اشعه به نام رادیوتراپی بدن استریوتاکتیک (SBRT) با هدف درمان استفاده شود.

مرحله ی 1

مرحله 1 زمانی تشخیص داده می شود که تومور تهاجمی باشد اما به هیچ گره لنفاوی گسترش نیافته باشد. مرحله 1 شامل مراحل فرعی زیر است: 

مرحله A

 قطر تومور کمتر از 3 سانتی‌متر (سانتی‌متر) یا 1¼ اینچ است و قطر قسمتی که به بافت‌های عمیق‌تر ریه حمله کرده است، بیش از ½ سانتی‌متر (کمتر از ¼ اینچ) نیست.

مرحله B

 قطر تومور بزرگتر از 3 سانتی متر است اما بزرگتر از 4 سانتی متر نیست (کمی بیش از 1 و نیم اینچ). سرطان های مرحله 1b اغلب به یکی از برونش ها (راه های هوایی اصلی) یا پلور احشایی (غشاهای احاطه کننده ریه ها) تبدیل می شوند.

برای برخی از افراد مبتلا به مرحله A NSCLC، جراحی سرطان ریه ممکن است تنها درمان مورد نیاز باشد. اگر تومور بسیار کوچک باشد، برداشتن گوه می‌تواند گزینه‌ای باشد و لوبکتومی برای برداشتن لوب ریه شانس بهتری برای درمان دارد.

انکولوژیست ها ممکن است شیمی درمانی کمکی را برای سرطان ریه مرحله B یا مواردی با ویژگی های تهاجمی مانند مواردی که ممکن است با کارسینوم سلول بزرگ رخ دهد توصیه کنند. این شکل از شیمی درمانی پس از جراحی برای کمک به کشتن تمام سلول های سرطانی باقی مانده انجام می شود. اگر یک بیماری جدی دارید که مانع از انجام عمل جراحی می شود، ممکن است از SBRT استفاده شود.

مرحله 2

مرحله 2 سرطان موضعی است که فراتر از یک ریه یا غدد لنفاوی آن طرف ریه گسترش نیافته است. تومورها ممکن است بزرگتر یا کوچکتر از مرحله 1 سرطان باشند و به غدد لنفاوی مجاور، راه های هوایی یا بافت های پلور احشایی گسترش یافته باشند. مرحله 2 به صورت زیر طبقه بندی می شود:

مرحله A

 تومور بزرگتر از 4 سانتی متر است اما بزرگتر از 5 سانتی متر (2 اینچ) نیست و به برونش یا پلور احشایی گسترش یافته است، اما نه غدد لنفاوی مجاور.

مرحله B

 تومور یا بین 3 تا 5 سانتی متر است و به غدد لنفاوی مجاور گسترش یافته است، یا بین 5 تا 7 سانتی متر (2¾ اینچ) است و به غدد لنفاوی مجاور سرایت نکرده است. راه های هوایی یا پلور احشایی نیز تحت تاثیر قرار می گیرند.

درمان مرحله 2 معمولاً شامل جراحی سرطان ریه و به دنبال آن شیمی درمانی است. اگر بعد از درمان هنوز سلول‌های سرطانی وجود داشته باشد، ممکن است دور دیگری از شیمی‌درمانی (یا شیمی‌درمانی با پرتو، معروف به شیمی‌درمانی) استفاده شود.

مرحله 3

مرحله 3 به بافت های منطقه ای (نزدیک) گسترش یافته است. مرحله 3 به شرح زیر تقسیم می شود:

مرحله A

 تومور که به صورت موضعی پیشرفته توصیف می شود، کوچکتر از 5 سانتی متر است و به غدد لنفاوی یا کارینا که برآمدگی غضروف بین ریه ها است گسترش یافته است. یا بین 5 تا 7 سانتی متر است و به غدد لنفاوی ناف (جایی که برونش وارد ریه می شود) گسترش یافته است. همچنین ممکن است بزرگتر از 7 سانتی متر باشد و به اندام های مجاور قفسه سینه مانند قلب یا دیافراگم رشد کند، خواه غدد لنفاوی تحت تأثیر قرار گرفته باشند یا نه.

مرحله B

 تومور که به عنوان پیشرفته توصیف می شود، می تواند اندازه های مختلفی داشته باشد. اگر کمتر از 5 سانتی متر باشد، یا به غدد لنفاوی بالای استخوان ترقوه یا به غدد لنفاوی طرف مقابل قفسه سینه گسترش یافته است. یا به برونش اصلی رسیده است (اما نه به کارینا)، درونی ترین بافتی که دور ریه پیچیده شده است، یا بخشی از کل ریه فرو ریخته است یا به ذات الریه مبتلا شده است. همچنین اگر اندازه آن به هر اندازه باشد و به غدد لنفاوی در همان سمت قفسه سینه رسیده باشد یا حداقل یک تومور اضافی در همان یا در لوب دیگری از ریه تشکیل شده باشد، به عنوان مرحله 3b طبقه بندی می شود. تومور تومور به دیواره قفسه سینه، پوشش داخلی دیواره قفسه سینه، دیافراگم یا عصبی که دیافراگم را کنترل می کند، در میان جاهای دیگر رسیده است.

مرحله C

 تومور به هر اندازه ای است و به غدد لنفاوی در همان سمت یا طرف مقابل قفسه سینه رسیده است. علاوه بر این، حداقل یک تومور اضافی در آن تشکیل شده است، یا لوب دیگری از ریه یا تومور به دیواره قفسه سینه، پوشش داخلی دیواره قفسه سینه، دیافراگم یا عصب کنترل کننده دیافراگم رسیده است.

خدمات کلینیک دکتر فرشید اربابی